Paghidaw

Garo pagbutwa

nin saldang sa aldaw

na mauran-uran

para sa tindera sa saud

na purungot

sa magian na lata

nin kwarta



an pagkamoot

sa pagkatawo

nin sarong pandok

na dae pa natatan'awan.



Saldang,

magpasilag ka na man.

Tibaad lamang

manumpungan an hinahalat.

Signal Fire - Snow Patrol

Signal Fire - Snow Patrol Mp3

Paglaom

Esperanza, ano ka baya talaga?
Asin ano an saimong tuyo?
Hanggang sain an saimong
kapangyarihan? Ta'no ta

mawot asin hagad ka
nin kadaklan ngunyan?
Dawa si isay, kahubenan,
orog na an magagadanon.

Habang-buhay kang nagdudurog
sa puso nin kinaban.
Sa kastilyo nin mga hade,

sa pusali nin pobre.
Paglaom, dahil sa imo,
nahuhuri an kagadanan.

Names by Jorge Guillen

Daybreak. The horizon
half-opens its lashes
and begins to see. What? Names.
They are over the patina

of things. The rose
today is still called a rose,
and the memory
of its passing, haste,

a haste to live longer.
May we be lifted to an enduring love
by this unripe power
of the Moment, so nimble

that on reaching its goal
it runs to impose Afterwards!
On guard! On guard! On guard!
I will be! I will be!

But the roses, Fast-closed
lashes: ultimate
horizon.Perhaps nothing?
But the names remain.

Mga Ngaran (dinakitaramon ni Jan Kevin de Quiroz)

Saldang. An sirangan
minumuklat an saiyang pirok
asin nakakahiling. Nin ano? Mga ngaran.
Sinda nangingibabaw sa takla

nin mga bagay.An rosas
ngunyan inaapod na rosas
asin an agui-agui
nin saiyang kawaran, paghidali,

an paghidali sa buhay na daeng sagkod.
Mawot ta na mabuhay sa nagdadanay na pagkamoot
kaining hilaw na kapangyarihan
nin Momento, marabas

na sa pag-abot sa padumanan
ini madalagan para mag-impunir Taod-taod!
Alerto! Alerto! Alerto!
Ako magigin! Ako magigin!

Pero an mga rosas? Nakapiyong
na pirok: ultimong
sulnupan. Tibaad mayo?
Pero nagdadanay an mga ngaran.

Bubutungon Kita

Bubutungon kita pataas hanggang
sa tanos an satuyang tindog.
Sa puon, matios kita
hanggang sa makanuod magkamang.

Bubutungon kita pataas hanggang
sa makanood kita nagtukaw
asin makatanaw; makangaran
nin mga bagay-bagay.

Bubutungon kita pataas antes na
kita tatao na maglakaw
asin maghanap nin mga kasimbagan
sa mga kahapotan na dae napupuho.

Bubutungon kita pababa
pag satuyang naaraman an kasimbagan -
na kita luway-luway na bubutungon
antes na may natatada sa satuya.

Bubutungon kita pababa
puon sa liog sa supog na
kita, minsan, naghanap kasimbagan
para kita malinawan -

dae kita sisimbagan sa gabos na oras,
dikit-dikit na bubutungon nin daga
an satuyang abaga hastang
kamang na sana an nagigibo ta.

Bubutungon kita pababa;
an satuyang lawog nakaduta sa salog -
asin garo nakikihuron an daga sa satuya,
"Napungaw ako sa saimong kamot asin tuhod."

Bubutungon kita pababa
hanggang sa an hinanghos hinulbot na;
an paghiling, dikit-dikit minadiklom,
igwa kitang kamot; bitis na nakalubong.

-dyankayben-
12/7/09

Rima LXVI - Gustavo Adolfo Becquer dinakitaramon ni Jan Kevin de Quiroz

Saen ako gikan? . . . Tuntunon
an pinakamasakit, pinakamangerhat na dalan:
an mga marka nin tiil na duguan
sa kagapuan;
an mga purukit na walat nin kalag
na dulot nin matunok na tinanom
an mahatag saimo nin agihan
pasiring sa sakuyang pinaghalean.

Pasaen ako? . . . Umagi
sa pinakamamundo, pinakamadiklom na gubat;
an lambak nin daeng-untok na niyebe asin daeng untok na kamunduan
na nagdadanay.
Duman kun saen may solo-solong gapo
na mayong ngaran,
sa ineerokan nin paglingaw,
duman ako itatalbong

(Spanish)
Rima LXVI. De dónde vengo...

¿De dónde vengo...? El más horrible y áspero
de los senderos busca:
Las huellas de unos pies ensangrentados
sobre la roca dura,
los despojos de un alma hecha jirones
en las zarzas agudas,
te dirán el camino
que conduce a mi cuna.

¿A donde voy? El más sombrío y triste
de los páramos cruza,
valle de eternas nieves y de eternas
melancólicas brumas.

En donde esté una piedra solitaria
sin inscripción alguna,
donde habite el olvido,
allí estará mi tumba.

(English)

Rhyme LXVI

Where do I come from? . . . Seek out
the roughest, most horrible path:
the prints of feet bloodied
on hard rock;
the tattered remnants of a soul
laid bare by thorny bramble
will show you the way
that leads to my cradle.

Where am I going? . . . Pass through
the saddest, most somber wilderness;
a valley of eternal snow and of eternal
melancholy mists.
There where you find a solitary stone
without any inscription,
where oblivion dwells,
there my tomb will be.